فرزندپروری مثبت چیست؟

راه های لذت بخش کردن فرزندپروری چیست؟

فرزند داشتن لذت هایی به دنبال دارد که نمی توان منکر آن شد. لذت هایی چون دیدن رشد کودک، عشق به فرزند، احساس
تعلق به یک خانواده و لذت های بی شمار دیگر. ولی سختی ها و مشکلاتی هم دارد که باید برای آنها آمادگی کسب کرد و با فکر و درایت آنها را مدیریت کرد. در این نوشته به روش های فرزند پروری مثبت خواهیم پرداخت.

فرزندپروری انرژی و تلاش فراوانی را میطلبد و پاداشهای مادی اندکی به دنبال دارد. اول از همه، چیزی بابت والد شدن دریافت نمیکنید. دوم اینکه به ندرت برای والد شدن و پرورش کودک از شما قدردانی میشود. گهگاهی کودک قدردانی و مهرش را بصورت یک بوسه و یا در آغوش گرفتن نسبت به شما نشان میدهد.

ولی هنگامیکه کودکان بزرگ میشوند، به ویژه در سنین نوجوانی و اوایل جوانی، به مقتضای سنشان از شما فاصله می گیرند و خیلی اوقات به جای قدردانی از شما مطالبه خواهند داشت این فرآیند باعث میشود بسیاری از والدین به این نتیجه برسند که اکثر کودکان فداکاریهای والدین را فراموش میکنند. اما چگونه می توانیم فرزندپروری را به کاری لذت بخش تر تبدیل کرد؟ راه های زیر از مشاوره کودک و نوجوان به شما کمک می کند:

• با برنامهریزی وارد فرآیند فرزندپروری شوید.
• مشارکت پدر در امور مراقبتی کودک لازم است.
• بین توجه به همسرتان و توجه به فرزندتان تعادل ایجاد کنید.
• فرزندپروری را یک کار گروهی در نظر بگیرید.
• از یکدیگر حمایت کنید.
• یک برنامه مشارکتی در اعمال انضباط ایجاد کنید.

اهمیت پدران در امور مراقبتی و تربیتی کودک چیست؟

سال های سال چنین به نظر میرسید که مادران نقش اصلی را در رشد کودکان بازی میکنند. شاید اصطلاحاتی
چون غریزه مادرانه را شنیده باشید.

علیرغم اینکه نقش مادر بسیار واضح و مبرهن است و نقش پدر به نظر مبهم و ثانویه میرسد، اما حقیقت، چیز دیگری است. مادران فقط نیمی از ماجرا هستند. امروزه معلوم شده است که پدران نقش بسیار مهمی در رشد کودکان بازی میکنند و نقش آنها با نقش مادران فرق دارد.

مادران به دلیل غریزه مادرانه، رابطه وابستهای با کودک برقرار میکنند، البته این رابطه در 2 سال اول تولد بسیار مناسب است و به رشد عاطفی کودک کمک میکند، ولی چنانچه این رابطه به همان شکل باقی بماند، باعث آسیب به کودک میشود.

یکی از وظایف پدران این است که کمک میکنند تا رابطه چسبنده مادر و کودک ادامه نیابد و کودک فضای بازتری جهت کسب تجربیات جدید، کاوش و رشد پیدا کند و بتواند به استقلال مورد نیاز دست یابد.

پدرها بیش از مادران، فرزند خود را به پیشرفت و انجام کارهای جدید فرا میخوانند. پدرها فرزند خود را ترغیب به ابتکار، خطرپذیری، و انجام فعالیتهای ناآشنا و حضور در وضعیتهای ناشناخته میکنند. همچنین آنها دوست دارند با فرزندان خود بازی کنند. بازیهای آنها عموما بازیهایی است که فرزندشان را از لجاظ جسمی تحریک میکند. ظاهرا بزن بزن با پدرها، کودکان را به خطر کردن ترغیب میکند.

مادران بیشتر نقش ارضاء عاطفی و مراقبتی نسبت به کودک دارند، آنها بیشتر به فرزندان خود قوت قلب میدهند و از آنها مراقبت میکنند. مادران بیش از پدران، فرزند خود را همانطور که هست میپذیرند و آنها را زیاد تشویق نمیکنند. مادرها بیشتر وقت خود را به جای بازی، صرف مراقبت از فرزندانشان میکنند.

به عنوان مثال خانوادهای را که در محوطه بازی هستند، تجسم کنید. دختر بچه دوساله آنها در حال تاب خوردن
است. در صورتی که مشکلاتی در خانواده وجود داشته باشد، استفاده از خدمات مشاوره خانواده میتواند این مشکلات را مرتفع کند.

پدرش او را هل میدهد تا بالا و بالاتر برود. اما مادرش با نگرانی او را نگاه میکند و میگوید: “عزیزم مراقبت باش، زیاد بالا نرو.” بررسیهای صورت گرفته بر نحوه تربیت کودکان توسط پدرها و مادرها نیز حاکی از اینگونه تفاوتهاست. محققان بارها و بارها نشان دادهاند که مادران بر قوت قلب بخشیدن و مراقبت از فرزندان تاکید دارند و پدرها بر مبارزه و تحرک.

محققانی که تعامل والدین با فرزندانشان را بررسی کرده اند ،میگویند پدرها و مادرها معمولا هر یک نقش ویژه و ارزشمندی در رشد عزت نفس فرزندان خود دارند و پدرها بیشتر به دنبال افزایش اعتماد به نفس، خود مختاری و ایجاد توقعات بالا در فرزندانشان هستند. در حالیکه مادرها بیشتر احساس پذیرش خود و حساس بودن نسبت به دیگران را در فرزندان خویش ایجاد میکنند.