بهترین انتخاب ممکن، ضرورتاً انتخاب مفید و سودمند نیست. ولى در زمانى که ما به انتخاب دست مى زنیم مفید و خوب به نظر مى رسد، دکتر گلسر مثال خوبى دارد او مى گوید یک مرد جوان در پارک بزرگ کاکتوس مشغول قدم زدن بود، ناگهان تمام لباس هایش را در آورده و به وسط کاکتوس ها مى پرد و غلت مى زند، افرادى که اطراف بودند او را با زحمت بیرون مى آورند و
از او مى پرسند :چرا اینکار را کردى؟! و او پاسخ مى دهد که : “در آن لحظه به نظرم کار خوبى مى آمد”

همه ما انتخاب هاى این چنینى داریم که در لحظه به نظرمان کار درستى مى آمده، زمانیکه از ترس تنهایى با کسى ارتباط داشتیم که ما را به بیراهه کشانده ، در زمان درماندگى از کسى درخواست کمک کردیم که صلاح ما را نمى خواسته، تلاش براى نگه داشتن فردى کردیم که روح و شخصیت ما را پایمال کرده…. همه ما احتمالاً در میان کاکتوس ها غلت زده ایم.

ما در آن لحظه این رفتارهاى آسیب زا را انتخاب مى کنیم، اما چرا؟!استفاده از یکسرى الگوها که ممکن است از والدین یا اطرافیان آموخته شده باشد یا انتخاب آسانترى است، نسبت به فکر کردن و پیدا کردن انتخاب هاى بهتر، اینست که ما را بر آن مى دارد که رنج بردن و تحمل درد را انتخاب کنیم.

باور این که موقعیتى ناامید کننده است و شما نمى توانید هیچ کارى بکنید باعث اینهمه رنج و درد شده است. باور افسرده شدن بسیار راحت تر از تلاش براى گرفتن حق است،

باور اضطراب داشتن راحت تر از تلاش براى دوست داشتن کسی است، باور ناامیدى و اندوه راحت تر از تغییر مسیر و شروع مجدد است، ما به این علت است که در شرایط خاص روى کاکتوس ها غلت مى زنیم.